Op 14 februari (Valentijnsdag) rond 17.00 uur 's avonds stopte een busje van TNT- post bij ons voor de deur. Ik zat met mijn moeder aan de keukentafel en zij zag iemand met een enorm grote doos de auto uitstappen.
" Esther, je krijgt een Valentijn cadeau", was de enthousiaste spontane reactie van mijn moeder.
Een prachtig pakket van Rituals met heerlijke spulletjes om te badderen. Badolie, douchegel, voeten scrub en ga zo maar door, werd mij aangeboden. Rituals is ook nog eens mijn lievelingsmerk. Ik ben daar helemaal dol op.
Welke stille aanbidder zou mij dit gestuurd hebben? Wie weet dat ik daar zo van houd?
Enkele dagen eerder liep ik met Sandy (mijn geleidehond) door Wijck in Maastricht richting mijn werk. Dagelijkse routine, deze route, voor ons allebei. Zoals altijd flink de pas in. Ruwe schatting vijf km per uur. Dan ineens "Beng"! Alsof iemand mij een keiharde klap tegen het voorhoofd verkoopt. Ik dreig even compleet onderuit te gaan. Zie (bij wijze van spreken dan) een zee aan sterren. Dan voel ik de ferme pijnscheuten in mijn hoofd en komen de tranen. Ik voelde dat Sandy dicht tegen mij aan kroop om zo op haar manier troost te kunnen bieden. De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot, was, dat ik werd aangevallen. Iemand die mij wilde beroven en met een ijzeren staaf voor mijn hoofd sloeg. In een reflex greep ik dan ook naar mijn rugzak, maar die zat er nog.
Wat was er dan toch gebeurd? Waarom die klap, die enorme keiharde klap?
"Goh mevrouw dat u dat nu niet gezien heeft……."
Waarna hij blijkbaar opmerkte dat Sandy een tuigje om had.
" Oh......U bent blind".
Het bleek een man te zijn die samen met collega's met hoogwerkers aan de gang was. Kerstverlichting aan het afhalen, carnavalsversiering aan het ophangen of iets dergelijks. De ijzeren beweegbare arm kwam blijkbaar vrij plotseling naar beneden waardoor Sandy niet meer had kunnen reageren en ik frontaal met mijn 5-km per uur tegen de uitstekende ijzeren arm van de hoogwerker op liep.
Het ongevalletje vond plaats voor cafe de Posthoorn in Maastricht. De mevrouw van het cafe zag het gebeuren en haalde mij naar binnen. De bloedende wond werd met natte doeken verzorgd. Ook werd mij koffie aangeboden. Ik had echter alleen maar haast. Vond dat ik zo snel mogelijk door moest, naar mijn werk, naar de studenten die op mij zaten te wachten. De onderwijsgroepsbijeenkomst onder mijn leiding zou binnen het kwartier moeten beginnen.
Dus alle natte doeken van het hoofd gegooid en in ijltempo naar de universiteit gelopen.
Daar heb ik met kloppend voorhoofd les gegeven. Dankzij de adrenaline die nog in mijn lijf zat, voelde ik de pijn niet zo. De studenten vonden het echter maar niks, omdat de bult op mijn voorhoofd blijkbaar snel groeide en een geel-groene kleur begon te krijgen. Door de tweede onderwijsgroep heb ik mij echt moeten slepen, waarna ik zo snel mogelijk naar huis ben gegaan.
Bij thuiskomst meende mijn vader dat ik toch maar even bij de huisarts langs moest, gezien de afmeting van de "jaap" op het voorhoofd. Deze bleek inderdaad gehecht te moeten worden om een blijvend litteken te voorkomen.
's Avonds in bed begon ik mij eigenlijk pas te realiseren wat er gebeurd was. En werd ik boos, behoorlijk boos!
"Kunnen ze dan ook nooit eens rekening houden met het feit dat er wellicht ook wel eens blinden rondlopen, die zulke hoogwerkers en ijzeren armen niet zien".
"Houden ze überhaupt nog ergens meer rekening mee in deze tijd".
"Ieder voor zich en God voor ons allen"?
Boos was ik, teleurgesteld, verdrietig en ga zo maar door. En dat is best opmerkelijk te noemen, want daar heb ik eigenlijk nooit last van dat ik boos ben op de ziende wereld. Maar die nacht wel helaas.
Na lang woelen ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen en de dag erna nog met bonkende hoofdpijn wakker geworden. Gevolg van de klap. Die hoofdpijn heeft zeker drie dagen aangehouden.
Bij het Valentijnscadeau met de fraaie Ritualspullen zat een briefje:
"Geachte Mevrouw Crombag,
Nogmaals excuses voor het ongeval met de hoogwerker. We zullen er zorg voor dragen dat dit nooit meer zal gebeuren".
Afzender: het hoogwerkersbedrijf
Eerst was er toch heel even teleurstelling? Geen valentijn?
Daarna de opluchting: de boosheid over het ongeval, die toch nog ergens in mijn wezen was blijven zitten, verdween als sneeuw voor de zon. Alle frustratie richting de boze ziende wereld was opeens weg.
Wat attent en sympathiek dat er zo gereageerd wordt. Dit bedrijf verdient een warme douche!
Enkele dagen later kwam de bloemist aan de deur. Een prachtig boeket bloemen in het roze. Ook nog eens mijn lievelingskleur. En een fles wijn.
Afzender: gemeente Maastricht. Met de excuses voor hetgeen er gebeurd was.
Blijkbaar hadden zij het hoogwerkersbedrijf ingeschakeld.
Misschien dat ik binnenkort nog maar eens tegen zoiets als een hoogwerker aan moet gaan lopen!
Toch?
Esther Crombag
