Sandy is mijn trouwe (nieuwe) viervoeter. Ik heb haar nu ongeveer een halfjaar en ze is een geweldige geleidehond. Ik ben dol gelukkig met haar. Waarschijnlijk ook daarom ontstond bij mij de drang om te gaan kijken waar ze vandaan komt. In welk puppy pleeggezin ze haar eerste jaar heeft doorgebracht. Het eerste jaar is voor een geleidehond namelijk heel erg belangrijk. Zelfs zowat alles bepalend betreffende de vraag of ze een goede geleidehond gaat worden of niet. In het puppy pleeggezin vindt een socialisatieproces plaats. Dit houdt , een beetje kort door de bocht, vooral in, dat de honden met alles in aanmerking moeten komen waar ze in het grote leven ook mee te maken zullen krijgen. Denk dan aan geluiden op straat. Reizen met de bus, trein en trams. Omgaan met andere honden, met kinderen. Ook moeten ze in het puppy pleeggezin al mee worden genomen naar winkels in drukke winkelstraten enz.
Nu wist ik dat Sandy uit Engeland kwam, maar ook niet meer dan dat. Zij werd daar aangekocht, omdat men in Engeland met hele zuivere bloedlijnen fokt. De kans dat ik een hond met bijvoorbeeld een heupafwijkingen zou krijgen, is hierdoor aanmerkelijk verkleind. En dat het hier om meer gaat dan zuiver theorie, blijkt wel uit het gegeven dat alle vier de geleidehonden die ik tot nu toe heb "versleten" (vergeef mij de uitdrukking), pech hadden met hun botten. Van Sandy hoop ik langer plezier te hebben.
Maar goed, het liet mij dus niet los, de vraag waar Sandy haar eerste levensjaar door bracht. Ze bleek in het gezin van David and Mavis Yale te zijn opgevoed als pup. En na dat jaar bij hen in huis is ze overgebracht naar de Nederlandse geleidehondenschool. Daar heeft ze haar opleiding volbracht op de geleidehondenschool van Ans L'abee. Daar heb ik trouwens tot nu toe altijd mijn honden van ontvangen. Prima school, maar dat terzijde. Ze adviseerden mij ook terecht om minimaal een half jaar te wachten, alvorens Sandy met haar jeugdomgeving te confronteren. Dit om verwarring bij zowel de hond, mijzelf als het Engelse gezin te voorkomen.
Nu dat halfjaar inmiddels ruimschoots voorbij is, gebeld met de familie Yale. Ze zouden het fantastisch vinden als ik een keer met Sandy langs wilde komen. Iets dat bepaald niet tegen dovenmansoren gezegd werd. Wel even organiseren, want hoe kom ik daar in Engeland met Sandy? En dat blijkt weer eens, dat toeval niet bestaat, want 'toevallig' sprak ik bij ons in het dorp op straat met Monique, mijn gewezen Engels lerares. Haar man komt uit Engeland. En wel uit de buurt waar ook de familie Yale woont, een dorpje verder om precies te zijn. En inderdaad, zij hadden gepland om heel binnenkort op familiebezoek te gaan. En inderdaad, hun auto was meer dan groot genoeg om ook een extra passagier en haar hond mee te nemen. Kan ie mooier'?
Met een gezondheidsverklaring van mijn eigen dierenarts op zak, zijn wij afgelopen vrijdag richting Calais vertrokken voor een lang weekend 'United Kingdom'. Denk vooral niet dat het mogelijk is met de geleidehond gewoon even via de kanaaltunnel naar Engeland te reizen. De gezondheidstoestand van alle dieren wordt in Calais eerst nog eens extra gecheckt. Grondig wordt bekeken of de gezondheidsverklaring van mijn eigen dierenarts wel echt was. Daarna moest Sandy ook nog eens door een Engelse dierenarts daar in Calais onderzocht worden. Wachten in een grote ruimte met allemaal blaffende, hijgende, maar vooral nerveuze honden, die allemaal naar Engeland gingen. Ëén hond bleef trouwens opmerkelijk rustig in die stressrijke omgeving: Sandy! Hetgeen haar baasje een heel trots gevoel bezorgde. Gelukkig bleek alles prima in orde en mochten wij de tunnel in richting Folkstone. Va daaruit nog een uurtje rijden naar de plaats waar de familie Yale woonde. Gaandeweg werd ik heel oplettend of ik iets aan Sandy merkte. Herkenning, geur, je weet het maar niet. Zij lag echter de hele rit gewoon lekker te soezen. Zelf werd ik wel steeds nerveuzer. Hoe zou ze reageren als ze haar eerste 'baasjes' weer ontmoette. Zou ze daarna wel weer mee terug willen? Zou ze heimwee gaan voelen. De gekste gedachten gaan toch door je hoofd spoken.
Uiteindelijk kwamen we in de juiste straat aan. Blijkbaar een typisch Engelse straat met uitsluitend geschakelde identieke woningen. Dan ineens een groot probleem: het opgegeven huisnummer bleek helemaal niet voor te komen in die straat. Monique, haar man Steve én ik alle drie met de handen in het haar. Maar Sandy niet. Die gunde zichzelf een kleine minuut om goed wakker te worden na die zalig lome rit. Vervolgens liet zij zich braaf haar tuigje om doen en liep zonder ook maar één enkele seconde te aarzelen linea recta naar huize Yale (het correcte huisnummer bleek niet 136 te zijn, maar 86). Toch wel zenuwachtig trillend aangebeld vervolgens met een enthousiast kwispelende Sandy aan mijn zijde.
Het tafereel dat volgde mocht er zijn. Vergezeld van een warm Brits 'Hello' werd de deur open gezwaaid. Sandy was voor dit ene speciale moment duidelijk even kwijt wat haar beroep ook al weer was. Zij vloog op David af, sprong meerdere keren dol enthousiast tegen hem aan. Vervolgens werd haar aandacht direct opgeëist door drie 'jonge honden' en dat zowel in letterlijke als figuurlijke zin. David en Mavis bleken nu namelijk druk met het opvoeden van drie Labradors. De oudste 9 maanden, de middelste 6 maanden en de pup (door mij al snel 'de Lion King' gedoopt) 11 weken oud. De drie 'mannen', want dat bleken de Labradors alle drie te zijn, vlogen op Sandy af als bijen op hun honing. David en ik moesten direct al ons beschikbare gezag aanboren om de rust een beetje hersteld te krijgen. Al was het maar zodat ook hij en ik zich aan elkaar voor zouden kunnen stellen.
Huize Yale bleek overduidelijk compleet ingericht te zijn op honden. De woonkamer bestond in hoofdzaak uit banken, manden en enkele tafeltjes tegen de wanden van de ruimte. Het grote middengedeelte was volledig vrij van meubilair, zodat de honden vrijelijk konden spelen zoveel zij wilden. Een grote openstaande tuindeur maakte het mogelijk dat de dieren naar believen in en uit konden lopen. Nadat Sandy haar twee nieuwe vrienden plus dat kleine manneke duidelijk had gemaakt dat snuffelen OK was, maar daar ook écht wel de lijn getrokken werd, heeft zij twee zalige dagen gehad. Evenals ik trouwens. Dave en Mavis bleken een supervriendelijk stel te zijn van ongeveer 70 jaar oud, die in staat waren om je compleet thuis te laten voelen. En die kleine bijtende, likkende en snuffelende boef van 11 weken deed de rest.
En......ik ben een ontluikende frustratie lichter weer naar Nederland terug gegaan, na dat zalige weekend! Nooit heb ik kunnen begrijpen waarom Sandy nét iets enthousiaster op mijn vader reageerde dan op mij, haar enige echte, toch oh zo lieftallige baasje. Totdat ik David ontmoette. Zélfde stem, zelfde postuur (blijkbaar), ongeveer dezelfde leeftijd. Sandy zag in mijn vader natuurlijk altijd 'haar' eerste baas. Tja.....daar is nu werkelijk niet tegen op te boksen, de uitstraling van het allereerste superbaasje uit je leven. En nu ik dit weet......hebben de mannen, allebei, mijn warme zegen!
Nog een klein dingetje ter afsluiting. Bij het afscheid nemen sprong Sandy in de auto die ons naar Nederland terug zou brengen zonder aan David en Mavis ook nog maar enige aandacht te besteden. Voldaan gelegen op haar plaid sloot zij de ogen. 'T Was blijkbaar goed zo.
Esther Crombag
