Sinds ik een half jaartje geleden Nicolien Sauerbreij ontmoette tijdens een 'event' van Giant in Sittard, is er al gauw een warme vriendschap ontstaan tussen haar en mij. Onlangs, tijdens de Amstel Gold Race, hebben wij elkaar nog ontmoet in Zuid-Limburg. Hoog tijd daarom nu, om eens een dagje naar haar toe te gaan in het westen. Voor, zo zou blijken, een al met al toch wel behoorlijk apart uitje.
Nicolien gaat met haar hond Ali (net als mijn Sandy overigens een teefje. Een geweldige hond) graag regelmatig langs het strand wandelen. Lekker uitwaaien. Het leek mij echt een heerlijk idee om dat eens met zijn vieren te gaan doen. Nicolien met Ali en ik met Sandy. Niet in de laatste plaats, omdat Sandy nog nooit van haar leven bij de zee was geweest. En ik weet verdomd goed dat golden retrievers de zee geweldig vinden.
"Geweldig" bleek al snel het understatement van de dag te gaan worden. Sandy flipte bij het strand aangekomen compleet uit. Werd zo gek als een deur. Sprong rond als een koe die in het voorjaar voor het eerst weer de wei in mag. Maar dan niet slechts twee minuten. Eerder anderhalf uur non-stop. Golven in, golven uit. Spurten langs de waterlijn. Wéér die golven in. Over Ali heen buitelen, naar ons rennen en dan weer snel dat zalig levendige, bruisende water weer in. Whatever. Long live life! "Wááááf". Tussendoor af en toe wat zeewater drinkend om de ergste dorst te kunnen lessen. Nicolien zag dat natuurlijk gebeuren en wij hebben meer dan eens geprobeerd Sandy uit te leggen dat ze geen zeewater mocht drinken. Maar ja.....hoe leg je een dorstige hond, omringd door niets dan heerlijk water, uit dat zout water nu niet bepaald dorstlessend is? Dat gaat gewoon niet. Het verhaal van Adam én Eva én de slang én die vermaledijde sappige appel staat niet voor niets symbool voor spijt ná de zonde. Lekker opslurpen dus, dat wat vreemd smakende water. Leven doe je NU!
Omdat Nicolien en ik natuurlijk drommels goed begrepen dat wij snel onze verantwoording als baasjes moesten gaan nemen, werd de dichtstbijzijnde strandtent uitgekozen voor een heerlijke lunch op een zonnig terras. Daar herhaalde de slurpseance zich nog maar eens. En dan praten we niet over een schlemielig drinkbakje of desnoods twee. Een complete emmer bevrijdend zoet water heeft Sandy naar binnen gewerkt. Ali was natuurlijk ook behoorlijk dorstig, maar, bekend als zij inmiddels is met strand en zee, toch niet te vergelijken met Sandy. Nadat de emmers, bij wijze van spreken, tot op de bodem leeg gelikt waren, hebben beide honden zich gelukzalig aan onze voeten genesteld in het voorjaarszonnetje. Om even welverdiend uit te rusten.
U voelt hem al.....?
Inderdaad!
Wij zaten nog maar nauwelijks te genieten van een waarlijk heerlijke salade brie met walnoten en honingdressing, of Sandy begon opvallend te trillen en te hijgen. Op een wijze die ik nog nooit met haar mee heb gemaakt. Voor Nicolien was het zo klaar als een klontje. Snel uitlaten. Hetgeen ik subiet gedaan heb.
Ik moet het natuurlijk uitsluitend van mijn gehoor hebben. Verder wil ik het toch ook altijd graag netjes houden. Maar mij moet toch wel even van het hart dat de plasgeluiden die Sandy daar achter die strandtent maakte "een dame onwaardig" klonken. Enfin, Sandy was daarna wel weer rustig en voldaan.
Een frisdrankje later begon vervolgens mijn blaas op te spelen. Waardoor er een heus logistiek probleem ontstond. Het is namelijk zo dat ik, wanneer ik niet op bekend terrein ben, altijd door iemand anders tot voor de toiletdeur begeleid wordt. In dit geval zou dat vanzelfsprekend Nicolien zijn. Maar zij zat weer met het probleem dat Ali onrustig wordt, wanneer Nicolien haar op vreemd terrein alleen laat. Wat is dan wijsheid? Uiteindelijk werd besloten om de beide honden, die heerlijk lagen te soezen in het zonnetje, toch maar even vastgebonden aan een reling achter te laten op het terras. Was het Ali's onrust nu haar baasje (even) weg was? Had Ali wellicht toch ook te veel gedronken uit zee en emmer? Was het wellicht een combinatie van beide factoren? Hoe dan ook ontwaarde wij terugkomend van het toilet het klaterende, niet aflatende geluid van iets dat nog het meeste weg had van een voluit lopende kraan op een houten ondergrond. Nicolien, praktisch ingesteld als zij is, had mij in no-time terug op mijn stoel. Daarna snel naar binnen gerend om emmer, water, schoonmaakmiddel, schrobber en dweil te regelen. Nog geen vijf minuten later was alles weer spic en span. En de directe omgeving werd ook nog eens getrakteerd op een geur van Eucalyptus vermengd met zeelucht.
Aan het einde van een zalige dag zit ik, 's avonds laat terugkerend naar Zuid-Limburg, een beetje te soezen in de intercity ergens tussen Eindhoven en Weert. Alles weer terug naar normaal. Sandy is gewoon weer helemaal de rustige, altijd gedienstige geleidehond die ik gewend ben. Dacht ik.
Haar neus op mijn knie was het eerste signaal. Snel daarna gehijg en trillen. Vervolgens zelfs gekreun. En Sandy kreunt nooit! Mensen in de trein begonnen zich ermee te bemoeien. "Mevrouw, volgens mij krijgt uw hond een hartaanval". "Ze krijgt helemaal geen lucht meer". "Zal ik aan de noodrem trekken"? En meer van dat soort opbeurende geluiden. Gelukkig heb ik me niet al te gek laten maken door al die goedbedoelde opmerkingen. Ik vermoedde (en hoopte vooral) dat het slechts de strandervaringen van eerder die dag waren die nog wat late tol eisten. Zaak was het daarom om zo snel mogelijk uit de trein te komen. Gelukkig waren we vlak bij Weert. Snel het boeltje bij elkaar gepakt en in Weert uit de trein gestapt. Tot ongeveer halfweg de trap naar beneden vanaf het perron heeft Sandy het op kunnen houden. Daar, op die plek, hielden de sluizen het blijkbaar niet langer. Hoewel ik van nature inmiddels minder visueel ingesteld ben dan mijn ziende medemens, kan ik mij voorstellen dat de scène die zich daar op die trap ontrolde een YouTube hit zou hebben kunnen worden. Een geleidehond die, met haar baasje schuin achter haar, naar beneden lopend ineens zo ongenadig moet plassen dat zij, verkeerd om staand, als het ware naar boven plast alvorens het vocht, altijd het diepste punt opzoekend, de trappen af begint te stromen. Trede, na trede, na trede tot beneden in de passage. Absoluut geen houden meer aan. Als de Hooverdam die scheurt. Waarna het geluid van stromend water langzaam weer afneemt om uiteindelijk geheel te verstommen.
Blijkbaar waren Sandy en ik helemaal alleen daar op die behoorlijk natte trap in Weert om een uur of kwart voor elf 's avonds. Ik hoorde althans helemaal niets verder. Terug op het perron heb ik snel even gecheckt of Sandy nu in orde was. Dat bleek het geval. Ze zuchtte eens diep en lag binnen twee minuten voldaan te slapen. Zelf kon ik niets anders doen, dan op dat verlaten station wachten op de volgende intercity naar Maastricht. Die kwam uiteindelijk met 20 minuten vertraging na 50 minuten aan. Tijdens die 50 minuten van reflectie realiseerde ik mij ook weer eens wat Sandy toch een bijzondere geleidehond is. Geleidehonden mogen dan wel op en top getraind en afgericht zijn. Maar als je toch zo verschrikkelijk erg "moet" dat het bij wijze van spreken "de oren uit komt" en je geeft nog geen kick. En als het dan zelfs, bij wijze van spreken "de neus" uit dreigt te komen, begin je eens wat te kreunen. Om het vervolgens toch nog vol te houden tot je uit de trein in de buitenlucht bent.....! Over wilskracht en discipline gesproken!!
Dat werd mij overigens pas helemaal duidelijk op het moment dat de wet van Murphy tot in het ultieme doorgevoerd bleek te worden. De druppel die de emmer deed overlopen onmiskenbaar dreigde te gaan vloeien. De trein richting Maastricht was nog niet vanuit Weert vertrokken of ik 'moest' ineens (ik verzin het niet) onbedwingbaar. Half in paniek in de arm van een wildvreemde man lopend door zowat de complete intercity, wagon na wagon zoekend naar een toilet, is mij volkomen duidelijk geworden dat de reikwijdte van het begrip 'menselijke wilskracht' nog niet eens in de schaduw mag staan van de reikwijdte van het begrip 'geleidehondelijke wilskracht'.
In Maastricht stond Pap mij op te wachten. Hij was duidelijk niet echt "amused". Dat de vervolgtrein ook nog eens 20 minuten vertraging had, was ik namelijk vergeten door te bellen. Sneller dan gebruikelijk reed Pap de stad uit richting Berg en Terblijt. Om vervolgens ergens in het groen vrij abrupt te remmen. "Sorry Es..... even geduld......want de natuur roept inmiddels wel heel dringend". Mannen hebben het maar gemakkelijk.
Esther
