Afgelopen maandag, 10 augustus, had ik via een sprekersbureau een mooie opdracht voor Google Nederland. Deze lezing zou plaatsvinden in Nunspeet, ergens in een NH hotel genaamd Sparrenhorst. Ik zou maandagochtend al vroeg moeten spreken voor circa 150 werknemers van Google. Gelet op het feit dat ik uit Zuid-Limburg kom leek het mij wijs om de zondagavond al richting Nunspeet te gaan. Het leek mijn vader leuk om mee te gaan als begeleider. We hebben er een leuke zondagmiddag van gemaakt met een boswandeling samen met Sandy, mijn geleidehond. Zondagavond zouden we om 20.00 uur met wat mensen van Google dineren en nog één ander doorspreken. Alles verliep vlotjes en super gezellig tot dan toe!
Totdat ik opeens te horen kreeg dat ik mijn lezing in het Engels zou verzorgen. Ja toch? Dat is toch zo afgesproken met jou! Ik verslikte mij bijna in mijn hoofdgerecht. In het Engels……Ik had mijn lezing volledig in het Nederlands voorbereid, mijn Nederlandstalige spiekbriefje in braille bij me en de Nederlandstalige PowerPoint presentatie. Oeps, dat was niet ingepland door mijzelf! Rutger en Gabrielle van Google zagen dat ik in de stress schoot. Zij bleven gelukkig kalm en begonnen direct oplossingen te verzinnen. Kan je moeder niet tot halverwege rijden en ik (Rutger) ook tot halverwege om zo de Engelstalige versies te overhandigen? Mijn moeder? Die alleen met de auto naar Valkenburg, Maastricht of Meerssen rijdt. Ze durft niet eens meer op de snelweg te rijden! Nee, dat was geen optie! Pap stelde al voor om die avond terug te rijden en ‘s ochtends vroeg met de gewenste Engelse versies terug te komen. Dit wilde ik echter niet. Pap van 74 jaar 250km terugsturen terwijl hij die dag al 250km met mij naar Nunspeet was gereden om vervolgens de volgende ochtend wederom 250km te rijden. Dat is iemand, op die leeftijd, de dood injagen. Dus ik besloot het er maar op aan te laten komen. Zonder spiekbriefje en zonder Engelse versie zou ik de uitdaging aangaan! In mijn lezingen vertel ik altijd dat ik van uitdagingen houd en zo moest ik dit ook maar beschouwen. Van mijn hoofdgerecht heb ik niet veel meer geproefd en ik zou eerlijk gezegd ook niet meer weten wat er op mijn bordje lag.
Opeens kwam Rutger naar mij toe, het was opgelost. Na een (Google) zoekactie op het internet hadden ze een koeriersbedrijfje in de buurt van Nijmegen ingeschakeld. De koerier was al onderweg naar mijn huisadres. Wat een opluchting was dat! Of ik mijn moeder nog even kon bellen om de spullen klaar te (laten) leggen. Nu mam nog instrueren om de spullen klaar te leggen en vertellen dat er omstreeks 12 uur in de avond een wildvreemde aan ging bellen waarvoor ze per se open moest doen. Ik moest haar natuurlijk uitleggen waar mij braillewerk lag. Via de telefoon stuurde ik haar naar mijn slaapkamer, tweede plank links, drie planken omhoog en dan in de hoek boven de braillemachine. Zie je daar een stapel braillewerk liggen? Ja, die zag ze gelukkig! Maar welke stapel was de juiste? Het zal toch maar gebeuren dat mam een oefentoets van de Universiteit mee zou geven, dan was alles voor niets geweest. Geef anders die hele hoek braillewerk maar mee, een hele doos vol die ik zelf dan wel zal uitzoeken. Dan nog de presentatie op de stick, die lag weer ergens anders. Gelukkig heb ik een goed geheugen en weet precies waar alles ligt. Er lagen 5 verschillende presentaties. Geef anders ook alle sticks maar mee!
En inderdaad, maandagochtend om 9 uur kwam de koerier met de spullen aanzetten. Snel uitzoeken wat ik nodig had en meteen het podium op voor mijn presentatie in het Engels. Het was nog nooit zo goed gegaan! Ik heb een Engelstalige presentatie gegeven als nooit tevoren, het liep echt als een trein. Het kon niet meer mis gaan! Tijdens het grote applaus na afloop viel er een heleboel van mij af.
Zo zie je maar weer: als je oplossingsgericht bent, niet meteen (volledig!) in de stress schiet en dan ook nog een super bedrijf als Google naast je hebt dan komt alles goed! Zo geweldig hoe Google dit oppikte en meteen tot actie overging.
Dit verdient een warme douche!
Esther Crombag
