Toch nog onverwacht is afgelopen zondag mijn lieve, trouwe maatje Aafke overleden. Ze heeft de leeftijd van 13 jaren en 3 maanden mogen bereiken!
Toch voelt het leeg in mijn hart en ben ik verdrietig. Ik wist dat het er aan zat te komen en dat ze in de laatste fase van haar leven zat. Vorige week kreeg ik de oproep voor de jaarlijkse
cocktail. Ik twijfelde of het nog zin had om deze bij haar te laten zetten. Zo zie je maar dat ik er onbewust of bewust toch al mee bezig was. Bovendien had ik al een beetje afscheid van haar
genomen. Toen ik vorige week definitief introk in mijn eigen huis, samen met Sandy (geleidehond in functie), was het een hele moeilijke keuze om Aafke bij mijn ouders achter te laten. Deze
verandering zou te veel voor haar zijn en dat wilde ik haar niet meer aandoen.
Aafke zo 'achterlaten' zat mij toch niet helemaal lekker. Elke ochtend werd ik wakker met een onrustig gevoel, met een gevoel dat ik naar haar toe moest. Ik wist dat ze op mij aan het wachten was en ik ging steeds naar mijn ouderlijk huis om haar te voeren. Elke ochtend maakte ik een soort van papje met karnemelk dat ik over de glucosamine poeder (voor haar gewrichten) deed. Op deze manier wist ik zeker dat ze de poeder volledig binnen kreeg. Daarna nam ik haar mee voor een wandeling naar het parkje in ons dorp. Omdat Aafke zo slecht en langzaam liep deed ik daar zeker een uur over. Dat hield in dat ik om 6.15 opstond om zeker te zijn dat ik de bus van 8.30 haalde naar mijn werk.
Afgelopen zondag kwam ik weer voor Aafke naar het huis van pap en mam. Ze kwam mij altijd al bij de voordeur begroeten maar deze ochtend niet. Vreemd! Vaak sliep ze heel vast en ze was ook nog een beetje doof. Ik ben daarom met veel lawaai de brokken met karnemelk, inclusief de medicijnen gaan klaarmaken. Nog steeds geen spoor van haar. Toen bekroop mij een heel onheilspellend gevoel en ben ik naar haar mand gelopen om te kijken (voelen) waar ze was. Geen Aafke! Heel vreemd!
Misschien ligt ze in de oude mand van Sandy, dacht ik nog. De mand van Sandy stond er nog steeds. Toen ik daar naar toe liep viel ik bijna over Aafke heen! Ze lag midden in de kamer, enorm te trillen en te hijgen. Ik wist meteen dat het goed mis was. Ik probeerde haar te helpen met opstaan maar ze zakte steeds door haar achterpoten en kon niet meer zelfstandig staan. Toen heb ik de voerbak maar gehaald en tussen haar voorpoten gezet. Als Mozes niet naar de berg komt dan komt de berg maar naar Mozes! Ze heeft alles nog met smaak opgegeten en kalmeerde daarna enigszins. Wat eten al niet met een hond kan doen, en vooral met Aafke. Ze was een wandelende kliko tot op het laatst. Al kwispelend heeft ze de laatste restjes met poeder uit de bak gelikt. Ik belde daarna meteen de dierenarts, die was binnen anderhalf uur bij ons.
Ze bleek volledig verlamd te zijn in haar achterlijf, waarschijnlijk als gevolg van een tia in de nacht. Er was maar één keuze of beter gezegd geen keuze. Ik moest afscheid van haar nemen en zo snel mogelijk vond ik zelf. Ik heb haar nog van alles gevoerd wat ze lekker vond: ontbijtkoek, brood met smeerkaas, pudding en zelfs twee bonbons! Dit was het laatste avondmaal voor Mozes! Daarna is ze vredig in mijn armen ingeslapen.
Vaarwel lieve Aafke.
Dankjewel voor alles wat je voor mij hebt betekend! En dat is heel veel!
Je hebt zoveel gegeven en nu mag je voor eeuwig rusten in de hondenhemel die er hopelijk is voor jou. Daar verdien jij de mooiste plek.
Je hebt 12 jaren deel uitgemaakt van mijn leven. En opeens ben je er niet meer. Dat doet pijn, veel pijn.
Nu denk ik nog vol verdriet aan je.
Hopelijk zullen na verloop van tijd deze pijnlijke herinneringen veranderen in mooie herinneringen aan jou waar ik vol liefde aan terug kan denken.
Daar is het nu nog te vers voor.
Tijd heelt alle wonden.
Het is een cliché maar oh zo waar.
Ik weet zeker dat dit gaat lukken, maar wanneer dat staat nog in de sterren geschreven. Met de drie voorgangers (Fleur, Roan, Gwenn), waarvan ik ook ooit afscheid heb moeten nemen, is mij dit uiteindelijk ook gelukt.
Liefs Esther
